Translate

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

ΣΒΗΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΓΕΛΙΟ....Κ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΣΟΥ

Πρεμιέρα απόψε στο Blackbox στη Θεσσαλονίκη για το θεατρικό "Σβήσε μου το γέλιο" του Άκη Δήμου από την ομάδα "Αν".

Κείμενο: δικό μου, Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης για το rejected.gr
http://rejected.gr/subs/views/theater/svise-mou-to-gelio.html




Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΣΒΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ...ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΞΑΝΑ!




Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα….Λίγο πριν τελειώσει κι επίσημα το μαγικό μας ταξίδι…

Για πολλούς τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη τους γιορτή. Είναι η εποχή που μπορούν να ξεφύγουν και να ταξιδέψουν στο όνειρο μέσα από μια διαδρομή με πολύχρωμα στολίδια και φώτα. Μπορούν να χορέψουν κάτω από μια φαντασμαγορική γιορτή αστεριών μέσα στο κέντρο της πόλης…κάτω από τα φώτα…


Στις 6 Ιανουαρίου όμως, το όνειρο τελειώνει κι έρχεται η ώρα να ξυπνήσουμε. Τα φώτα θα σβήσουν κι η πόλη θα στέκει πλέον σκοτεινή και σιωπηλή με μόνο φως, τις σκέψεις όσων μπορούν να είναι ακόμα αισιόδοξοι…

Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα… Οι τελευταίες χριστουγεννιάτικες μπάλες λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. Λίγο πριν επιστρέψουν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα κουτιά τους. Λίγο πριν πάρουν μαζί τους τα όνειρά μας και τα κρύψουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, σαν να μας τιμωρούν που πρέπει να περιμένουν τις επόμενες γιορτές για να λάμψουν ξανά. Σαν να μας τιμωρούν που πρέπει να περιμένουν να περιμένουν τον χρόνο να κάνει τον κύκλο του και όπως λέει ένα ρητό «να βρεθούν από τα χαμηλά και πάλι στα ψηλά».



Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα…Τώρα που ο Άγιος Βασίλης χαμογελάει μελαγχολικά από την κορυφή του πιο ψηλού κτιρίου γιατί ολοκλήρωσε και φέτος το ταξίδι του, γιατί κατάφερε να δημιουργήσει χαμόγελα έστω και προσωρινά. Τώρα που ετοιμάζεται να πετάξει και να πέσει στο λήθαργό του αφήνοντας πίσω του μια βροχή από κρυστάλλινα δάκρυα, γιατί κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι πιστεύουν σε αυτόν αληθινά…Και κάθε χρόνο…τα δώρα που μοιράζει είναι όλο και πιο λιγοστά…

Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα…Λίγο πριν επιστρέψουν οι καλικάντζαροι στα έγκατα της γης, αφήνοντας πίσω τους το χάος που έχουν προκαλέσει. Αφήνοντας πίσω τους σπασμένες ελπίδες για ευχές που δεν κατάφεραν να πραγματοποιηθούν. Γκρεμίζοντας τον κόσμο κάποιων που θα προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Και θα τα χτίζουν από την αρχή ξανά, για έναν ολόκληρο χρόνο, ώστε την επόμενη φορά να τα ψιθυρίσουν ατόφια στον άνεμο κι εκείνα να πετάξουν ψηλά, μακριά από τα τέρατα που στοιχειώνουν αυτές τις μέρες και να βγουν αληθινά.

Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα… Οι τεράστιοι πολυέλαιοι αστράφτουν, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις που αντανακλώνται στους καθρέφτες. Μοιάζουν έτοιμοι να διαλυθούν σε εκατομμύρια μικρούς κρυστάλλους, που θα σκορπίσουν σαν αστερόσκονη στον άνεμο μόλις σβήσουν τα φώτα, όπως σκόρπισαν οι ευχές μας, σαν πυροτεχνήματα την Πρωτοχρονιά.








Τα φωτεινά κτίρια, ξεθωριάζουν μέσα στην ομίχλη, όπως ξεθωριάζουν οι ζεστές αναμνήσεις μας...λίγο πριν σβήσουν τα φώτα....προσγειωθούμε στην καμινάδα μας, κι επιστρέψουμε και πάλι στην πραγματικότητα...






Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα…Λίγο πριν το καρουζέλ σταματήσει να γυρνά. Λίγο πριν το μουσικό κουτί σωπάσει κι η μελωδία σταματήσει για μια ολόκληρη χρονιά. Ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση….Πάμε από την αρχή ξανά!












Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:
www.facebook.com/Eroditi.P.View

Το κείμενο και οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευτεί επίσης και στο:
http://www.rejected.gr/subs/thoughts/cause/ligo-prin-svisoun-ta-fota.html


Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΧΤΥΠΑ...ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά. Οι δείκτες του γυρίζουν ακατανόητα. Σήμερα…που ο χρόνος κυλάει αντίστροφα… Κάθε χτύπος ακούγεται σαν μια πένθιμη καμπάνα. Κάθε ώρα που περνά, είναι μια ανάμνηση, μια στιγμή που δεν γυρίζει πίσω. Είδες λουλούδια να ανθίζουν, θάλασσες με κύματα γοργά, είδες φθινοπωρινά φύλλα να πέφτουν, ενώ τα πρώτα χιόνια έντυναν τη νύχτα στα λευκά.

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά. Αναρωτιέσαι πόσα είναι τα λάθη που έκανες…και πόσα είναι τα σωστά… Κοιτάς ένα τεράστιο κολλάζ από αναμνήσεις που αρχίζει να ξεθωριάζει…Σαν τα κομμάτια ενός παζλ που πέφτουν, διαλύονται κι ένα καινούριο αρχίζει να χτίζεται από την αρχή ξανά. Μα τα κομμάτια που μπαίνουν είναι ίδια, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά…

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά. Το είδωλό σου στον καθρέφτη χαμογελά…Εκείνο βρίσκεται σε έναν ανάποδο κόσμο… εκεί που τα σωστά είναι λάθη και τα λάθη σου σωστά. Εκεί που υπάρχει η απάντηση στην ερώτησή σου «Τι θα γινόταν αν διάλεγες την άλλη κατεύθυνση? Αν τα έκανες όλα διαφορετικά?»

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά. Πνιχτοί θόρυβοι ακούγονται από το τζάκι. Μοιάζει σαν να έχει χαμηλώσει η φωτιά…Θέλεις τόσο πολύ να πιστέψεις. Όμως τα όνειρα δεν είναι πλέον για σένα. Αυτά ανήκουν μόνο στα παιδιά.

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά. 12 η ώρα. Η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα και αρχίζουν τα παραμύθια της γιαγιάς. Ιστορίες για νεράιδες, μάγισσες, βασιλόπουλα, ευχές. Ιστορίες που με το νέο έτος εύχεσαι να βγουν αληθινές. Εύχεσαι να νικήσεις τους δράκους που σε κυριεύουν. Εύχεσαι να πετάξεις πάνω στο μαγικό χαλί, να τρίψεις το λυχνάρι και να βρεις την ευτυχία την παντοτινή. Αρκεί αυτή τη φορά να μη σε ξεγελάσει το τζίνι. Αρκεί ο κακός λύκος να μην πάρει την θέση της γιαγιάς και σε αιχμαλωτίσει στο δικό του παραμύθι.

Το ρολόι στον τοίχο χτυπά…Έχεις σβήσει τα φώτα...Μόνο το δέντρο λαμπυρίζει και σου κλείνει το μάτι πονηρά. Πετάς το ρόδι στο κατώφλι κι εκείνο γίνεται θρύψαλα, σε κόκκινα δάκρυα σκορπά... Ψιθυρίζεις τις ευχές σου στον άνεμο, κι εκείνες γίνονται λευκά πούπουλα που πετούν μακριά. Γίνονται αστερόσκονη που φωτίζουν τον σκοτεινό ουρανό, γίνονται πυροτεχνήματα που σου υπόσχονται πως τα όνειρά σου…φέτος θα βγουν αληθινά…

Καλή χρονιά!

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στη σελίδα μου στο facebook:
www.facebook.com/Eroditi.P.View

Το κείμενο και οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευτεί επίσης και στο:
http://www.rejected.gr/subs/thoughts/free/roloi.html