Translate

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

MET HOTEL ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


















ΒΙΛΑ ΚΑΠΑΝΤΖΗ

"Η Βίλα Καπαντζή χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1890. Ιδιοκτήτης της ήταν ο έμπορος, βιομήχανος και τραπεζίτης Μεχμέτ Καπαντζή. Η Βίλα, συνδέθηκε με την Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης, καθώς σε αυτήν φιλοξενήθηκε η Τριανδρία (Βενιζέλος, Κουντουριώτης και Δαγκλής). Στις 19 Μαίου 1913, υπογράφτηκε η ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας. Κατά τον πόλεμο του 1940, στη Βίλα Καπαντζή λειτούργησε στρατιωτικό αρτοποιείο ενώ στη διάρκεια της Κατοχής επιτάχθηκε από τους Γερμανούς χωρίς όμως να τη χρησιμοποιήσουν. Από το 1939 και μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στεγάστηκε το Ε΄Γυμνάσιο Αρρένων μέχρι το 1962 και το Η' Γυμνάσιο Αρρένων μέχρι το 1972. Το κτίριο εγκαταλείφθηκε μέχρι το 1982, οπότε και αποφασίστηκε η επισκευή του. Οι εργασίες επισκευής ολοκληρώθηκαν το 1989 και η Βίλα Καπαντζή στέγασε αρχικά το Πολιτιστικό Κέντρο Βορείου Ελλάδος της Εθνικής Τράπεζας. Από το 1997 μέχρι σήμερα (2015), στεγάζει το Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας.

Χαρακτηριστικά της έπαυλης, είναι η πολυπλοκότητα του όγκου και η σύνθετη στέγη με τις έντονες κλίσεις. Αποτελείται από το κυρίως κτίσμα κι έναν πύργο. Το κυρίως κτίσμα αποτελείται από ελαφρά βυθισμένο ισόγειο, τον πρώτο και δεύτερο όροφο και τη σοφίτα. Έχει πλάτος 16,5 μ., μήκος 19 μ. και ύψος 18 μ. Ο πύργος με pilotis και πέντε στάθμες έχει πλάτος 4,40 μ. και μήκος 6,60 μ. Οι οροφές του πρώτου και δεύτερου ορόφου ήταν ζωγραφισμένες αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ζωγραφικών διακοσμήσεων έχει καταστραφεί. "  (Βίλα Καπαντζή)

Αυτή την εποχή ο καταπράσινος κήπος είναι καλυμμένος από ένα φθινοπωρινό πέπλο. Το πολύχρωμο σκηνικό δημιουργεί εικόνες βγαλμένες από όνειρο, καθώς οι χρωματισμοί εναλλάσσονται ανάμεσα στο κόκκινο, το πράσινο και το κίτρινο.

Ένα άγαμα δεσπόζει ακίνητο. Περιμένει να βραδιάσει και να απομακρυνθούν τα αδιάκριτα βλέμματα για να ξαποστάσει στο παγκάκι που στέκει άδειο σε ένα φόντο με πολύχρωμα φύλλα. Το συντριβάνι ψιθυρίζει με τις σταγόνες του τα λόγια των ανθρώπων που έχουν μείνει στο παραμυθένιο κάστρο.  

Μεγάλες ξύλινες σκάλες, επιβλητικοί πολυέλαιοι, και άδειες αίθουσες με ζωγραφιές και φωτογραφίες στους φωτισμένους τους τοίχους, μας ταξιδεύουν στο παρελθόν και στην ιστορία της έπαυλης.

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου 






















ΜΠΕΝΣΟΥΣΑΝ ΧΑΝ - ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ

"Το Μπενσουσάν Χαν, χτίστηκε το 1817 και βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Εδέσσης. Ιδιοκτήτης του ήταν ο εβραίος κάτοικος της Θεσσαλονίκης, Σάμιουελ Μπενσουσάν, ο οποίος τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής περιόδου, είχε μετατρέψει το κτίριο σε πανδοχείο, το οποίο παρέμεινε έτσι μέχρι το 1930. Στη συνέχεια, έχει λειτουργήσει σαν εξωτικό εστιατόριο, μαγαζί μπαχαρικών, κατάστημα υφασμάτων, καθώς επίσης και κατάστημα καφέ. Η τελευταία του χρήση ήταν σαν γραφείο στα τέλη του 1970. Μετά εγκαταλείφθηκε για 30 χρόνια περίπου. Από το 2007 μέχρι σήμερα, επαναλειτουργεί ως χώρος εκθέσεων, φεστιβάλ, και καλλιτεχνικών δρώμενων, θεατρικών και μη." (Bensousan_Han)

Η εξωτερική εγκαταλελειμμένη του όψη, ξεγελά τους περαστικούς, καθώς δεν μπορούν να φανταστούν την ιστορία και τις μνήμες που κουβαλούν οι τοίχοι αυτού του κτιρίου. Η αίσθηση της μοναξιάς και του παρελθόντος πλημμυρίζει τους εσωτερικούς του χώρους. Οι κουρτίνες στα μισάνοιχτα παράθυρα, ανεμίζουν σαν αιθέρια φαντάσματα όσων έχουν περάσει από αυτά τα δωμάτια. Οι καρέκλες, κολλημένες στους τοίχους, στέκουν αδειανές....ή μήπως όχι...? Μήπως κάποιοι δεν έφυγαν ποτέ, και βρίσκονται ακόμα εκεί, στην ίδια θέση, παρατηρώντας σιωπηλά τους επισκέπτες...κι ακροβατούν ανάμεσα στους κόσμους? Οι περίτεχνοι πολυέλαιοι δημιουργούν απόκοσμες σκιές στους τοίχους. Μοιάζουν με αράχνες που απλώνουν αραχνούφαντους ιστούς και μπλέκουν στα δίχτυα τους την πραγματικότητα, η οποία συρρικνώνεται καθώς το μάτι ταξιδεύει από τη μια πόρτα του δωματίου στην επόμενη. Μοιάζει με μια διαδρομή που θα μπορούσε να μην τελειώνει ποτέ...

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:

ΓΚΡΙΖΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Ο άνθρωπος τα έβαλε με τη φύση πολλές φορές.... Άφησε το τσιμέντο να καταπιεί το πράσινο χτίζοντας γκρίζους κόσμους. Κατασκεύασε ψυχρές, σκοτεινές πολιτείες, κρύβοντας το φως και θάβοντας βαθιά τη ζωή. Μετέτρεψε λιβάδια και δάση σε νεκροταφεία οξυγόνου.

Όπως συμβαίνει όμως με όλες τις καταστάσεις, η ρόδα της ζωής κάνει κύκλους. ότι βρισκόταν ψηλά, κάποια στιγμή θα πέσει χαμηλά. Έτσι λοιπόν, θα έρθει η ώρα που τα τσιμεντένια κτίρια θα εγκαταλειφθούν και θα ρημάξουν. Στη θέση τους θα μείνουν μισογκρεμισμένα ερείπια. Γίνονται τόσο εύθραυστα...που αρκεί να τραβηχτεί μια πέτρα...για να σωριαστούν σε χιλιάδες κομμάτια.


Το πράσινο που ήταν τόσο βαθιά θαμμένο κάτω από τα θεμέλιά τους αποκτά και πάλι τη χαμένη του ζωή. Θεριεύει. Τα φύλλα τυλίγουν τις διαβρωμένες κολώνες απομυζώντας τη ζωή που τους έκλεψαν. Και σιγά σιγά, μεγαλώνουν. Σέρνονται πάνω στις πέτρες και σκεπάζουν τον ήχο και τον θόρυβο της πόλης που έχουν απορροφήσει με τον ψίθυρό τους. Έναν ψίθυρο που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ακούσουν. Ένα τραγούδι σιωπηλό, που λέει ότι η φύση θα νικήσει και πάλι. Αλλά όταν το καταφέρει, δεν θα υπάρχει πλέον κανείς για να γιορτάσει τη νίκη της....Ο κόσμος θα έχει γεμίσει ήδη με γκρίζα, παγωμένα, χωμάτινα, ακίνητα αγάλματα....

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα μου στο facebook:
www.facebook.com/Eroditi.P.View

Το κείμενο και οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευτεί επίσης και στο:
http://pinakio.blogspot.gr/2016/04/blog-post_7.html